Paul Scharrenbroich +

Vaader un dat Dänneböimke

op Mölmsch Platt: Franz va'Ssaan

Jung, möhseelich ös et he-im te choon
noh fief Bier un aach Ssampkraage,
et ös’sche, ees müttse dat Rädsche schloon,
dobe-i muttse et Böimken noch draage.
Et Drütsche heet’sche soa lang bekallt,
ees hädd dat nee noch Tied chehadd.
Treck van de Arbe-it mottse chohn
met nicks Chesche-its im Maage.

Dat Böimken ös winnig Hölp, meah en Laas,
ke-in De-il föar ssech dran faastehaule,
un de Näul sint spetz, un et mack ke-in Spaaß,
un et kleev aan de Fingere, de kaule.
Jo, dou käffse wat be-iene-in
Twea Stöck sinn doch en Houpe Been
un – we-il dat soa duuster ös op de Chaat –
soa schwoar utere-in te haule.

Et ös’sche vam Maage nee chanz soa chudd
un em Koppe ees möttse neete,
dou kreegs eas dän Schlicks un dann Cheef
un bös en de Knee am scheete.
Et Trottoar wääd’sche dökkes te schmal
un dou tradds in de Chööt’, un et ös’sche ewechaal,
steihse ouk am E-in met bitste Fööt ennen Driet
en Cheföhl, dat muttse cheneete.

Un em Dörp die aule Strooteböim
röcke ömmer nöhder tessaame.
Dou paass nee dotöschen un wills doch he-im,
un schoan deisse’sche e-ine raame.
Anne Kirke träffse de Nohbers Chress
un me we-it jo, wat dat föar en Flaarwief ös;
nou kömp’sche domit noch em Problem:
nou deisse’sche ouk noh schaame.

Dou houps, dat op däm letzte Stöck
ke-im Bekaunte de-i becheeg’ne,
merr dann fängk et tu aal dat Chlöck
ouk noch oddentlich aan te reeg’ne.
Un dou höil’sche et Dännken öwwer dä Kopp,
echaal wie’t utssüht, bloas wat drop –
nou chau schreeg öwwer de Stroote che-ielt,
un dann muttse de-i mol nierknee-e.

Kott vöar dinne e-igem Poote,
dat Böimke ees en Scheetgewehr,
maschiers de stramm ees de Ssaldote,
vöar Nohbers öar helle Finster her.
Et Drütsche ste-it op’m Dörpel all,
et höilt ouk ke-inen chroate Kall. –
Wän soa et Böimken kreeg chebraach
dän mack ke-in chroat Palawer meah.