Märchen

ROTKÄPPCHEN oder: Wie gefährlich ist der innerfamiliäre Pflegedienst? - Op Platt

ROATKÄPPKE

Et woar eimool en kleine sööte Dean, di hat jeedereine leef, dän ze mär aankeek, am leefsten öare Bäästemooder, di woos chaarne, wat ze däm Keint alles cheewe soul. Eimool schängkte ze öm en Käppke fan roa Sammet? un weegen dat öm dat soa chot schtount un öt niks auneres mear draage woul, hedden öt mär dat Roatkäppke.
Eines Daachs saach sin Mooder föar öm:
„Kom, Roatkäppke, do heese en Schtök Kooken un en Flääsche Wiin, bring dat där Bäästemooder eruut. Söi ös krangk un schwaak un wäät sech draan chot doon. Maak sche op, föar däm dat et heit wäät, un wän dou eruutkömps, choon ees sech dat chehöat um bliif opm Wääch, söös fältse un dat Chlas cheit kapot, um Bäästemooder heet niks dofan. Un wän dou enne Schtoof kömps, fercheet ne chemoorge te sägge, un kiik ne eas en alle Äkken eröm.”
" Ek wil al alles chot maake”, saach Roatkäppke föar sin Mooder un choaf sin Haunt drop. Di Bäästemooder äwwer wonden derbuuten em Boosch, en half Schtunt fam Dörp.
Ees nou Roatkäppken en däm Boosch koam, koam öm dän Wolf änteege.
Mär Roatkäppke woos ne, wat dat föan unöözel Diir woar un woar ne bang föar öm.
„Chen Daach, Roatkäppke", saach he.
„Dangkeswäät, Wolf.”
" Wuhen soa fro, Roatkäppke?”
" No Bäästemooder.”
” Wat dreechs dou ouner dat Schotteldook?” „Kooken un Wiin. Chiistern häwwe wei chebakke, do sal Bäästemooder, di krangk un schwaak ös, sech wat Choddes doon, domet ze bol wier oppe Beine ös.
„Roatkäppke, wu wont dinne Bäästemooder?"
„Noch en chodde Fealschtunt widder em Boosch, ouner de drei chroate Eikeböim, do schteit öar Huus, oune sint di Noothäkken, dat wätse waal weete," saach Roatkäppke.
Dän Wolf daach bei sech: „Dat jung Deansche, dat ös en fätten Happen, dän wät noch beeter schmaaken ees di Aul. Dou mots et mär raffeniirt aanfange, domet dou allebets schnappe kaas.” Do chingk he en Tiitlang neewe Roatkäppken heer, dan saach he: „Roatkäppke, kiik ees di nättem Blomen, di röm un töm schtont, wuröm kiks dou sche ne öm? Ek chlöif, dou höas chaarne, wi di Föögelsches soa nät singe? Dou cheis jo föar sche hen, chraat ees chingks dou no de Schoal, un et ös soa loostich buuten em Boosch.”
Roatkäppke schlooch de Ougen op, un ees öt soach, wi de Sonneschtraalen döar de Böim hen un heer dantsten un alles fol fan nätte Bloome schtount, daach öt:" Wän ek där Bäästemooder freesche Bloome metbring, sal ze waal öare Fröit draan häwwe. Et ös soa fru am Daach, dat ek noch betits aankom”, leep fam Wääch aaf en däm Boosch erin un deat Bloome sööke. Un wän öt eine aafchebrooken hat, meinden öt, widder fot schtöint en nättere un leep hen un koam dobei ömmer deeper en däm Boosch erin. Mär dän Wolf chingk chraatuut no däm Huus fan där Bäästemooder un kloppten anne Döör. „Wän ös buuten?” „Roatkäppke, dat bringk Kooken un Wiin, maak op.” „Döi mär oppe Klingke”, reep di Bääste¬mooder, „ek sin te schwaak un kan ne opschtoon.”
Dän Wolf döiden oppe Klingke, di Döör schprung op, un he chingk, oane en Woot te sägge, schtraks an dat Bät fanne Bäästemooder un deat ze ferschlukke. Dan trok he öare Kleer aan, sat öare Naachskappen op, laach sech en öar Bät un trok de Chadiinen tu.
Mär Roatkäppke woar no de Bioomen erömcheloupe, un ees öt soa föl tesaamen hat, dat öt keine mear draage koun, feel öm de Bäästemooder wier en, un öt makde sech op dän Wääch no öar. Et deat sech wöinere, dat di Döör opschtount, un ees öt enne Schtoof woar, koam öm alles chants koomisch föar, dat öt daach: „Ou, dou mein Chptt, wat sin ek fandaach soa bang, söös böösse ömmer soa chään bei Bäästemooder!” Öt reep: „Chemoorge”, mär et kreech keine Antwoot. Dodrop chingk öt nom Bät un trok de Chadiine terök. Do loach di Bäästemooder un hat di Naachskappen deep ennet Cheseech chesat un soach soa wöinerlich uut.
„Ou, Bäästemooder, wat hees dou föar chroate Oare?”
„Dat ek sche beeter höare kan.”
„Ou, Bäästemooder, wat hees dou föar chroate Ouge?”
„Dat ek sche beeter seene kan.”
„Ou, Bäästemooder, wat hees dou föar chroate Hain?”
„Dat ek sche beeter pakke kan.”
„Äwwer, Bäästemooder, wat hees dou föan schräkkliche chroate Muul?"
„Dat ek sche beeter freete kan.”
Chraat dat dän Wolf dat chesaach hat, makde he eine Sats uut däm Bät un deat dat aame Roatkäppke ferschlinge.
Ees dän Wolf saat un tefree woar, laach he sech wier em Bät, schleep en un fing aan, hat te schnoorke. Dän Jeeger chingk chraat am Huus ferbei un daach: „Wi di aul Frau am Schnoorken ös, dou mots doch ees seen, of öar wat feelt." Do chingk he enne Schtoof un ees he föar dat Bät koam, soach he, dat dän Wolf dren loach. „Fein ek dei hi, dou aule Söinder”, saach he, „ek häp sche al lang chesooch.”
Nou wool he sin Cheweer aanlägge, do feel öm en, dän Wolf köin di Bäästemooder chefreeten häwwe, un me köin öar noch hälpe. He deat ne scheete, noam en Schear un fing aan, däm Wolf, dän am Schloope woar, däm Buk opteschnie. Ees he em paarmool cheschneen hat, do soach he dat roa Käppke löichte, un noch em paarmool, do schprung dat Deansche eruut un reep:“Och, wat woar ek ferschräk, wat woar dat duuster em Liif fan däm Wolf!” Un dan koam di aule Bäästemooder ouk noch labändich eruut un koun bol ne ööme.
Roatkäppken äwwer heel chau chroate Schtein, di häwwe ze däm Wolf ennet Liif cheschtop, un ees he wakkerich woot, woul he fotschpringe, mär di Schtein woare soa schwoar, dat he henfeel un doat woar.
Do hadden alle drei Schpaas. Dän Jeeger trok däm Wolf däm Pälts aaf un chingk domet heim, Bäästemooder oat dän Kooken un drungk dän Wiin, dän Roatkäppken öar chebraach hat, un woot wier kreegel, Roatkäppken äwwer daach: „Dou welts din Leewechottsdaach ne wier allein fam Wääch aaf en däm Boosch loupe, wän Mooder dei dat ferboen heet.“

Aus: Bertzky „Märchen un Chescheechten op Mölmsch Platt“ 1992
Schreibweise: Dokumenta ohne Sonderzeichen