Monnemer Verzäll - reloaded

Wie dr Pesch Krauter dem Chresskengksche jeholpe hät

En dr Chressdachszigg, wann et Kähzje brennt,
un mr fiere dr hellije Advent,
verdröcken et eeschte Blech Makröncher,
dann verzällt de Mamm van fröher die Töncher,
un wie et Chresskengk en jedem Johr
jedonn hät, wat im möchlech wor,
un weil mir all et su löstich fenge
kütt irjendwann et foljende Denge:

Et spillden en de zwanzijer Johr,
wie Monnem noch e Dörpche wor,
do wonnden dr Hermann un et Kathring
mem Lisbeth, irem Sunnesching,
an dr Breuerstroß en nem Büjeliser,
su nannt mr fröher bei us die Zoht Hüser.
Se woren marer un jesongk,
un met dem, wat se hatte, komen se rongk.
Eenes Dachs säht dr Papp:"Wat häls de dovan,
mr möhten ens e neu Sofa han.."
Drop de Mamm:" Dat wör mr äver zo schad.
Villeech krieje mr et uus noch ens opjemaht.
Et es doch noch joot en Holz un Fedder,
nur dr Bezoch, dä blänk wie Ledder."
Dr Papp meent: "Dat jehöht üvverläht,
lommer 'ns hüre, wat dr Krauter säht."

Koom aach Dach spöder, also alt noh nr Wesch,
steht hä em Zemmer, dr Meester Pesch,
hä lurt ens do, hä föhlt ens hie,
dann belk hä: "Et dit mr en dr Siele wieh,
su e Möbel, su e Praachstöck wie et dosteht,
dat es doch noch Vürkreechsqualität.
Ech machen Öch enen neuen Bezoch,
dann deht dat et hundert Johre noch."

Un widder aach Dach, schon kütt hä met dr Karr,
un höllt dat ahle Stöck Mobilar.
De Mamm säht, se hädden dat joode Stöck
ävver jähn esu bal wie mööchlech zeröck,
un wann se wall domet rechne künnte,
drop dr Pesch: "Noch vür Chressdaach, Fründe!"
Dat wor för die zwei ene schwache Trus,
em Kalender wor et jrad Engs Aujuss.
Em Summer woht et Sofa jo nit jebruch,
do soß mr om Dürpel, do es Plaaz jenuch,
un dr Hervsdaach kom, och noch kee Problem,
bei dr Mamm en dr Köch wor jeder drheem.
Dann wohd et kälder, de Ovende längden,
do leev de Mamm nom Krauter un drängden:
"Herr Pesch, mir setzen drheem op dr Kess,
saht mr doch ens, wat met usem Sofa ess."
Dr Krauter hat treck en Usred parat:
"De Buure han mir vill Ärbed jemaht,
e Kummet för dr Nüdsteen, e Jescherr för dr Boll,
för de Bannebapps de Schabracke, se sinn wie doll,
su bal ech e beßje Zigg sall fenge,
hat Ür dat Sofa widder em Denge."

Et wohd Dezember un immer noch
wor an dr Wonnzemmerwand dat Loch
an der Stell, wo et Sofa hinjehoht,
do packden ävver dr Papp de Woot:
"Krauter, sach hür ens, weeßte, wat do bess?
Ech nemmen dat Deng widder met, wie et ess..."
Ävver dr Pesch laachden:"Mach dr nüx en et Hemp,
Engs dr Wesch häste 't em Denge, janz bestemmp."
Drei Daach vör Chressdach hant se resigniert,
un sech för de Fierdach präpariert,
weil an et Sofa wor nit ze denke.
Dr eeschte Dach wollt mr sech alt beschränke,
et jingk jo öm dr Zemmerdösch
met e paar deftije Stöhl us dr Köch.
Nur am zwedde Dach, do jing dat esu nit,
do kom ze Besök de janze Schwitt:
van dr Odebach dä Ohm un de Tant,
un dr Ohm Schäng us dem Bergische Land,
de Tant Marieche us dr Hött,
dr Düres mem Millche, un all met de Krött,
öm för dat Schmölzje Plaaz ze fenge,
broht mr unbedingk dat Sofa em Denge,
ävver die Plaaz blev leer an dr Wand,
un su kom dr Hellije Ovend en't Land.

Mr moht sech behölpe su joot we et jeht,
wor de Mamm och undöhnech un dr Papp verkeht.
Am Nohmeddach kom dr Papp van dr Schich,
un jitz wohd em Wonnzemmer alles jerich'.
Zoeesch wohd et Fenüß angestoch,
dat blev söns kalt su manche Woch,
dann schott hä dr Jresstroch noch flögg voll Kolle,
un jingk em Jade et Böömche holle,
dat wohd dann, bildlech usjedröck,
su "prächtech wie nen Chressbohm" jeschmöck,
un op dr Mamm ir Niehmaschinn
stallt hä och noch et Kreppche hin.
De Mamm jingk noch flögg ens mem Mopp derlans,
dann de Zemmerdür zo - Chresskengkche, du kanns...
Nohm Ovendesse jingk mr fröh en et Bett,
öm Meddernäht wor et Zigg för de Mett.

E Minschespill, wie en Prozession,
wor ungerwäjs noh Sankt Jereon.
Et wor betterkalt un de Stroß spejeljlatt,
su dat mr sing Lass mem Rötsche hatt,
de Mamm leef noch ens en et Hus zeröck
un hollt sech för üvver de Schohn e Paar Söck.
De Chrestewelt fierde de Hellije Näht,
se songen vam Fridden op dr Ähd,
de Kirch wor voll un die ahle Leeder
wohden jesonge, die kannt noch jeder.
Noh dr Mess, do jov mr mancheenem de Hand,
Monnem wor e Dörp, wo mr sech noch kannt.
Om Heemwäch fraut mr sech op et Wärme,
un de Famillich packden sech en de Ärme.
Am Pöhzje trof mr dr Schäng un et Stinche,
die dehten noch "Fröhliche Chressdach" wünsche.
Dr Papp leef alt vür, wie et jedes Johr wor,
lure of et Chresskengk och do wor,
hä kom en et Hus, maht' de Zemmerdür op,
un do däht hä, hä wör nit mieh klor em Kopp:
em Böömche de Kääzjer woren anjebrannt,
un dann feel singen Bleck an de Wand,
hä kunnt et nit jlöve, hä meenden, hä dröömde,
do blänkden et Sofa, dat jrußjeblöömde,
do stund och alt de Mamm en dr Dür,
se moht kriesche vör Freud, un kunnt nüx dofür;
un et Kengk, dem mr söns nüx ze sare broht,
hät stantepee widder an et Chresskengk jejloht.

Wie de eeschte Opräjung sech jeläht,
wohd jelurt, wat et Chresskengk dann alles jebräht,
et jov jet för jedereen, ävver, leev Lück,
fröher wor et Chresskengk vell ärmer wie hück.
Em Bett han dr Papp un de Mamm disketiert,
wie dä Pesch dat Sofa en et Hus prakteziert,
wie kom dä en et Dengen un wo ?
De Dür avjeschlosse, de Finstere dich zoo,
mr hät jerätselt, mr fong et nit,
mr well frore, wann hä met dr Rechnung kütt.
De Rechnung kom nit, et Jeld woht jebräht,
ävver dr Pesch hät et nit jesäht.
Em Jäjendeel, hä wor richtich bedrööv,
dat kee Minsch mieh an et Chresskengkche jlööv.
Ävver Lichmess, am Eng van dr Weihnachtszigg,
do wohd et Böömche "avjeschmück"
un et Kreppche kom bes zöm nächste Fess,
widder om Vürsöller en de Kess,
dobei fong dr Papp, zweschen Äsel un Öhßje
e Klößje.