Märchenhaftes Stadtfest - op Monnemer Platt

De Ihmekünnijin

e Mährsche van de Bröder Grimm

Eenes Daachs mahten sesch zwei Prinze op de Söck en de Welt för jet ze erläve – un promp jereeten se enn dr Schlamassel, su dat se nit widder heemkome.
Ihren jüngste Broder, dr Tuppes mahten sesch op dr Wäje för se ze söke, ävver wie hä se et letz jefongen hatt, deeten se ihn veruze: Wann mir helle Köpp et nit op de Reih krijje, wie sall dann dä eefäldije un stieselije Broder et raffe?
Ävver se jingen ze Dredd wigger und komen an nen Emmesehoof. Die Zwei wollten en däm Hoofe erömwöhle un die ärme Dierscher opmische un enn Angs un Schrecke versetze, dr Tuppes ävver säht: „Loht die Dierscher enn Rauh! Esch well nit, dat ür se zänkt.“
Op ihrem Wäje komen se an nen See met ner Schwitt Entscher. Die Ondööchter wollten se fange un op dr Jrill stoppe, dr Tuppes ävver heeld se dovan av: „Loht se en Rauh, esch well nit, dat ür se kapott maht.“
Et letz fongen se e Ness mit Ihme, do jov et Honnesch zebaschte, hä leef esujar dr Boomstamm erav. Die zwei Rabauke hatten en Idee: Se wollten dr Boomstamm en Brand stesche, su dat de Ihme em Qualm verstecke, un dann wollten se dr Honnesch kläue. Dr eefäldije Broder ävver heeld se dovan av: „Loht se en Rauh, esch well nit, dat ür se kapott maht.“

Am Eng komen die Drei en e Schloss. Em Stall stunden luter steene Päder,
kee Minsch wor ze sinn. Janz am Eng vam Stall wor en Pohz met drei Schlösser drop. Medden en där Pohz wor e Rüttsche, wann mr dodursch lurden, soch mr enn en Stuvv. Am Dösch soß e jries Kählsche, se reefen e paar mol, ävver dat Männsche hoot nit. Se spektakelden esu lang, bes et opstund, die drei Schlösser opmahden un eruskom. Ohne e Woht ze kalle brähd et die Bröder an nen jedeckden Dösch met de feinste Telikatesse. Die Drei mahden sesch rack un donoh brähd dat Kählsche jeden enn e eeje Schlofzemmer.
Angere Morjes kom das jriese Männsche bei dä Äldste un brähd ihm en steene Tafel, dodrop stunde drei Aufjabe, wann die jeschaff wöhden, wör dat Schloss erlüs. Die eeschte; Em Bösch ungerm Mosch lijje de Kralle van dr Prinzessin, dausend Pähle jenau. Un die möhten all bei de Bahn jeschaff wähde, ieh de Sonn ungerjeht. Wann bes dohin och nur een enzije fählt, wöhd dä Kandidat ze Steen, wie die Pähder em Stall.
Dr eeschte Prinz mahden sesch dran, ävver hä wöhlden dr janzen Daach em Mosch un hatt am Ovend doch nur hundert Stöck beieneen – su wohd hä zöm Steen.
Am nächsten Morje versoht dr Zwedde si Jlöck, ävver ihm fluppden et nit besser: wie de Sonn ungerjingk, hatt hä zweihundert Pähle beieneen – un wohd och zo nem Steen.
Schliesslesch kom dr Tuppes dran un dit si meesch un bess – ävver et fluppden nit esu räht em Mosch – hä satz sesch derr un kresch e Püsje, weil hä kenne Roht woss. Wie hä su do jrangkten, kom dr Künning van de Emmese, däm hä jo vür Kootem et Läve jerett hadden. Eene Pfeff – un fönnefdausend kleene Ameise hatten em Nu dat Mosch ömjewöhlt un die janze Pähle – dausend Stöck jenau -op eenem Hoofe zesamme jedrare.
Die zwedde Aufjab wor, dr Schlofzemmerschlössel van dr Prinzessin us nem See ze holle. Wie dr Tuppes an et Wasser kom, schwommen die Ente, dänne hä et Läve jerett hadden op ihn zo. För sie wor dat kee Problem, ihm ze helpe, ze tauche un dä Schlössel an Land ze bränge.
Et Schwers‘ wor dat dredde Stöcksche: dr Tuppes moht van dänne drei Künningsdöchterscher de jüngste un leevste erusfenge. Dobei sochen se een wie de angerer us, et jov jo kenne Ungerschied, bloß eent: vürm Schlofejonn dit jede noch jet Sößes schnöppe, die Älste e Stöck Zucker, die meddelste e paar Dröppscher Saff un et Jüngste nen Leffel Honnesch.
Do holp de Ihmekünnijin, die dr Tuppes jo vörm Verbrenne gerett‘ hadden. Sie floch van eenem Mongk zöm angere un dit ens pröfe, bei dr Jüngste fong se dr Honnesch un blevv setze – dr Prinz woss Bescheed.
Dr Flooch wor jebroche, et kom Läve en et Schloss un alles, wat Steen wor, fong zoröck en et Läve. Dr Tuppes kreesch dat Honneschschnüssje zor Frau un, wie dr ahle Künning sturv, kom hä op dr Thrun – sing Bröder nohmen die angere Prinzessinne zor Frau – un su jeht et Märche zo Eng.