Weiterhin voll der Grimm - op Monnemer Platt

Dr fuule Drickes

Mährsche van de Bröder Grimm

Dr Drickes wor fuul, hä kühmden jottweeßnit wie, wann hä ovends heemkom, un hadden doch dr janzen Daach nix jedonn, wie singer Hipp beim Fresse zojelurt. „Esch han jet an de Jäng,“ säht hä dann döckes, „“su jeht dat Daach för Daach, immer de Oore ophale, dat dat Veeh nix Verkehdes friss, nirjes üvver dr Zung höpp un angerlücks Jade opmisch, oder wa’müjjelesch noch avhäut. Wie sall dr Minsch do zor Rauh kumme un e bessje Spass han?“
Döckes soß hä do un simelierden un üvverlähden, wie hä däm Stress e Eng maache künnd, un lang kom hä och nit drop, ävver dann feel et ihm wie Schuppe us de Hoore: „Heureka! Jitz han esch et! Esch hieroden et decke Kathring. Dat hät selver en Hipp un kann de ming metnemme op de Weed, dann han esch kenne Öschel mieh!“ Tireck stungk hä langsam op un dötschden quer üvver de Jass, fender broht hä nit, weil do de Eldere van singer anjedähte Braut resedierden, un hä heeld om derr ihr Hand an. Die Ahle brohten nit lang ze üvverläje, „su kütt beieneen, wat beieneen jehööt!“ neckden se beifällesch.
Un su wohd jehierot un van do an wor et decke Tring met zwei Hippe ungerwäjes. Dr Drickes leet et sesch joot jonn un moht nix angesch mieh dunn wie sesch reste. Hin un widder kroff hä alt ens e Stöck met op de Weed, ävver bloß för sesch nohher ze reste, su verlierden hä nit et Jeföhl för de Plackerei.
Nu wor si Leevje ävver mindestens esu fuul wie dr Drickes. „Saach, Hendrisch“ säht et eenes Daachs, „wat brassele mir us hieh dr lehten Daach ze düster? Wat verplempere mir de beste Johre met möhsillijer Plackerei? Wör et nit jescheeder, wann mir die Diere däm Nohber vermaache un se jäjen däm singe Bienestock entuusche? De Ihme meckere nit alt en aller Herjottsfröh, die Kess stelle mr hengerm Huus en de Sonn – un fähdesch. Do bruch kenner opzepasse, die kumme un fleeje van selver un brängen Honnesch met – un mir hant kenne Stress domet.“ – „Jenau,“ sproch drop dr Drickes, „met dir ka‘ mr ärbede, leever en Fuule wie en Domme. Dozoh kütt jo noch, dat Honnesch besser schmaht wie Hippemilsch un sesch och vill länger heild…“
Kee Problem mem Nohber, dä zwei staatse Hippe für nen Bienekorv kreesch. De Biene wore fließesch, Daach för Daach, un em Hervs kunnt dr Drickes e jruß Döppe voll Honnesch ernte. Dat kom op e Bord bovven an dr Wand em Schlofzemmer ze stonn. Us Angs vör Müüs un Spetzbove, die sesch an ihre Schatz eran maache künnte, lähden et Tring nen Knöppel vam Haselnossstruch nävver et Bett, su künnt et dann, ohne sesch jruß ze bewäje, de Feinde verscheusche.
Dr fuule Drickes stungk jähn op, wann hä domet en Mohlzigg spare kunnd, jähn och noch dr Meddaach. Un su säht hä eenes Daachs koot nohm Opwaache: „ Fraulück schnöppe all, du och, un ieh du hieh dr Honnesch alleen friss, wolle mr ihn jäjen en Jans met nem Küsche entuusche..“ – „Van mir us jähn,“ sähd et decke Tring, „ävver eesch dann, wann mir e Kengk hant, wat die Jäns höde kann…. Esch sinn mesch nit doför us!“ - „Meenste“ jov dr Drickes ze denke, „dä Jong dit dat? De Blare van hück hant ihre eejene Welle, halen sesch för klöker wie ihr Ahle. Du kenns doch dat Stöck van däm Jong, dä de Koh söke jonn sollden un stattdesse Mösche jachden.“
„Dat sall sesch fenge,“ versproch et Kathring, „wann dä nit höht, wat hä jesäht kritt, jütt et Ress.“ Et nohm dä Steck för de Spetzbove en de Hand un demonstrierden;“ Süsch, Drickes, su jeht dat dann av.,…“ Dobei hollden et wigg us met däm Knöppel, fuchtelden domet en dr Loot eröm un – trof et Honneschdöppe bovven om Bord. Scherven üvverall, kläverije Honnesch wo mr hintroot. „Do ha’mr et Jeflöjel,“ schant dr Drickes, „un domet hät sesch et Höde och erledisch. Ävver et et ess jo noch e Jlöck, dat esch dat Döppe nit op dr Kopp kräjen han. Loß mr alt fruh un zefridde sin..“ Dobei hovv hä e Stöcksche vam Döppe op, an däm noch e paar Droppe Honnesch klävden. „Dä Ress hieh du’mr jitz schmürmele, un dann op dä Schreck ens eesch jet reste. Mir künne doch ens jet länger lijjeblieve, dr Daach ess jo noch lang…“
„Su es et,“ jov et Tring zeröck, „mir kummen immer noch beizigge. Denk ens an die Schneck! Die wor zo ner Huhzigg jelade un mahden sech op dr Wäje, un wie se ankom, wor jrad Kengkdoof. Un wie se vürm Hus noch am Zung stolperden, sähd se noch: nit esu höhstesch, immer met dr Rauh.“