Weils so schön ist - Grimms Märchen op platt

De Stähnedaler

Et wor ens e kleen Weet, dat hadden kenne Vatter un kenn Mutter mieh, un et wor esu ärmsillisch, dat et kenn Wonnung hadden, nit ens e eeje Bettsche, koot jesäht, et hadden nix wie die verschlessene Klamotte am Liev un e Brutköschje op dr Fuuß, wat et van nem joodmöödije Minsch jeschenk kräjen hadden.
Et wor ävver brav, öhntlesch un fromm. Un weil et esu erbärmlesch un alleen wor, van dr janze Welt verjesse un verloße, leef et us dr Stadt erus en et Feild.
Do trof et nen ärmen Mann, dä et ankallden: „Kengk esch han su nen Schmaach, dunn mr doch jet för ze esse!“ Do reckden et ihm si Brutköschje un sähden: „Jooden Appetit!“ un jingk höngresch wigger. Do trof et e Kengk, dat jammerden un kresch; „Mir ess et su kalt öm dr Kopp, jäv mr doch jet för mesch ze wärme…“ Do trok et si Mötzje us, schenkden et däm Kleen – un jingk wigger.
Wie et dann noch ens e Stöck jeloofe wor, stungk do alt widder e Kengk, dat hadden nix am Liev, un däm schenkden et si zerlomp Röcksche, un wie et noh nem koote Stöck Wäjes noch e kleen Mädsche soch, dat nackesch do stungk, jov et däm et letzte Hembsche, weil et dähden: Et ess jo steschedüster, et süht desch kee Minsch.
Su stungk et do om Feild, kenne Fäddem am Liev - un do feelen op eemol de Stähne vam Himmel – un et woren luter blanke Daler, un ovschun et doch sing janze Plünne verschenk hadden, wor et op eemol staats opkladunjert met de pohschbeste Klamotte.
Et raffden sesch die Dalere op un hadden för si Läve usjesorsch.