Unjelore - widder Grimm - un widder op Monnemer Platt

Rumpelstilzje

E Mährsche van de Bröder Grimm

Et wor ens nen ärme Müller, dä en staatse Dochter hadden – un en jruße Schnüss. Wie hä nämlesch ens per Zofall mem Künning dr Kall flächden, strongksden hä:“ Ming Dochter kann am Spennrad us Strüh Jold spenne.“ – „Dat jefällt mr ävver,“ säht drop dr Künning, „wann dat esu ess, dann bräng mr dat Schenie morje en et Schloss, und dann kicke mr ens…“.
Wie dat Weet en et Schloss kom, brähd dr Künning et enn en Kammer, die voll Strüh jepack wor, zeeschden ihm et Spennrad un verlangden:“ Mach desch dran, wann de bes morje fröh nit dat janze Material ze Jold jesponne häs, jeht et dir an et Läve.“
Schlössel eröm jedrieht un fott wor hä, un dat Mädsche soß alleen mem Strüh do. Et hadden üvverhaups kenn Ahnung, wie et wigger jonn solld. Strüh zo Jold – su ne Quatsch! Bes morje fröh… an et Läve… un et kresch vör Angs un Sorsch.
Do jingk de Dür op un e klee Kählsche kom erenn. „N’Ovend, Fräulein Müllerschdochter, wat sid ür am Kriesche?“ - „Och Jott,“ sähd et Weet, un verzohl däm Männsche sing Ömständ, un dat et zeläve noch kee Jold jesinn, jeschwieje dann jesponne hädden. – „Wat krijjen esch, wann esch dir dat Strüh ze Jold maache?“ - „Ming Halskett!“ Dat Kählsche nohm die Krall, satz sesch an et Spennrad un- häste nit jesinn – hadden et een Spul noh dr angere jefölld. Wie dr Morje kom, wor et Strüh fott un alle Spule voller Jold.
De Sonn jingk jrad op, do kom dr Künning alt lure, un wie hä dä Hoofe Jold soch, hadd hä Spass satt, ävver hä kreesch tireck Loss op mieh. Su brähd hä dat ärme Weet enn en angere, jrüttere Kammer voller Strüh, un sähd: “Dat ess för de kummende Näht,“ un et wöss jo Bescheed: Jold oder Läve. Wie dr Künning fott wor, soß et Mülleschdöhschtersche widder do un wor am Bautze. Un wie jestere kom widder dat verwahßene Kählsche und frochden: “Wat krijjen esch, wann esch dr dat Strüh ze Jold spenn?“ – „Dä Reng an mingem Fenger!“ – Un schon schnurrden et Spennrad un wie et Morje wohd, bletzden un blängkden die Stuvv va luter Jold.
Dr Künning fraut sesch wie e Döppsche, wie hä all dat Jold soch – ävver hä kreesch dr Hals nit voll. Su jingk et enn de nächste Kammer, noch jrütter, noch mieh Strüh, noch mieh Probleme, un
dr Künning sähd: „Bes Morje fröh muss dat janze Strüh ze Jold jesponne sinn, oder – du weeß jo Bescheed. – Ävver wann et dr widder jeröt, dann wöhsch de ming Künnijin.“ Hä dähd sesch nämlesch: Müller hin, Müller her, en bessere Partie kann kenne Künning maache. Do soß et Weet widder alleen vör dem Hoofe Strüh un hadden jruße Sorje – un widder kom dat Männsche met singem Anjebott. Ävver de Mülleschdochter wor blank. „Esch han nix mieh, wat esch dr jävve künnd.“
„Joot,“ säht dat Männsche, „wann de nix häs, dann muss de mir verspresche, dat de mir et eeschte Künningskengk üvverlöhs, wann dä Künning desch jehierot hät.“ – Wat solld et Weet maache? Su versproch et, wat dä Kleen verlangden – un – schnurr – leef et Spennrad wie jeöld, un am Morje kom dr Künning, fraut sesch wie jeck un et wohd jehierot un de Dochter vam Müller wor Künnijin.
Wie e Johr verjange wor, schockelden se e Kengk en dr Weesch un hadden dat Kählsche längs verjesse, do stungk et plötzlesch vür ihr un sähd; “Jitz holl esch dat, wat mir zosteht, wat du mir damols versproche häs….“ Do kreesch de Künnijin nen Schreck, se versproch däm Kählsche Jeild un alles Mööschlijje, ävver nä! „Esch well jet Lebendijes, wie et avjesproche ess…“ De Künnijin kresch un jammerden, su dat dä Kleen ihr ne Vürschlach mahden: „Esch jäv dr drei Daach Zigg. Wann de bes dohin minge Name weeß, kanns de dinge Put behale…“ De janze Näht üvverlähden se, wat et för Name jöv un se scheckden Lück üvver Land för Name ze sammele. Daachs drop kom dat Kählsche un sie fingk an met Kaspar, Melchior un Balthasar. Et ahle un et neue Testament erop un erav – ävver immer heeschden et; „Nä, su heesch esch nit!“ Am zwedde Daach komen de Name us dr Nohberschaff un de Spetzname van allerhand Minsche dran. Heeschs de vielleesch Rebbedier, Hammelbeen oder Ferkeskopp?“ Ävver imme widder: „Nä, su heesch esch nit!“
Am dredde Daach kom eene van ihre Lück retour. „Neue Name han esch kenn jehoot – ävver wie esch henger nem huhe Bersch us däm Bösch kom, do wo de Welt met Bredder zojenähld ess, do soch esch e kleen Hüsje, dovür brannd e Füürsche. Öm dat Füür danzden e komisch klee Männsche un wor am Räppe:
„ Monndachs wöhd jebacke, Dengsdaachs wöhd jebraut,
mettwochs kritt de Künnijin et Kengk jeklaut
dat es su sescher wie nur jet – weil die Ahl kenn Ahnung hät,
niemols kütt där en dr Senn,
dat esch et fiese Rumpelstilzje benn“
Dat de Künnijin fruh wor, ka’mr sesch denke un koot drop kom dann dat Kählsche widder för et Kengk avzeholle. „Nu, Majestät, wat ess? Wesst ür et jitz?“ - „Tja, heeschs du villeesch Hinz?“
„Nä, su heesch esch nit!“ - „Heeschs de dann Piesepampel?“ – „Nä, su heesch esch nit!“ – „ Ja heeschs de dann villeesch Rumpelstilzje?“ --- „Dat hät dir dr Düvel jesäht, dat jeht mem Düvel zo…“ schrau dat Rumpelstilzje un trot sesch met eenem Fooß deep en dr Jrongk, su dat et Been halv em Boddem stoch, dann packden et singe angere Fooß, ress dran un ress sesch selver en Stöcke.