Schneegestöber Grimms op Platt

Frau Holle

E Mährsche van de Bröder Grimm

En Witfrau hadden zwei Döhschter, een, die wor staats un fließesch, die angere wor uselesch un fuul. Nu hadden se ävver das Uselsche, weil et ihr eeje Kengk wor, leever, un die Staatse moht alle Ärbed dunn un et Deensmädsche em Denge spille. Et soß Daach för Daach an dr jruße Stroß an nem Pötz un moht spenne suvill et äves kunnd. Eenes Daachs hadden et sesch widder ens de Fengere bloodesch jesponne, su dat eent van dänne Spulscher janz bloodesch wor, un wie et dat en däm Pötz avwäsche wolld, feel et ihm du de Häng.
Et kresch un leef bei de Stiefmoder un verzohl der, wat passiert wor. Die Ahl heelt sesch am Schänge un Donnerkiele; „Wann de die Spul en dr Brunne jeschmessen häs, dann holl se och widder erus!“ Do stungk e nu am Pötz un woss nit, wat et dunn solld vör luter Angs, un zeletz sprong et enn et Wasser erenn, för dat Deng widder erus ze holle. Et wohd ihm fläu, un wie et widder zo sesch kom, fong et sesch op ner präschtije Bleesch em Sonnesching un töschen dausende bongkte Blome. Et leef üvver die Wies un kom an e Backes, wo dr Ovve voller Brud wor, un dat Brud schrau: „ Öm Joddes Welle, treck mesch erus, holl mesch erus, söns muss esch verbrenne, esch benn alt lang jar!“
Et nohm sesch dä Schuver met däm lange Still un trok alle Brude erus, un jingk fender. Do wohd et van nem Appelboom anjekalld, dä zöm Baschte vollhing: „ Schöddel mesch, bess esu joot un schöddel mesch, mir Äppel sin allemole rief.“ Et Weet packden sesch dä Boom un röddelden su lang,bess dat et Äppel rähnden, un bal wor dr letzte erav, un et sammelden se all op eene Hoofe – un jingk singer Wäje.
Zeletz kom et an en Hött, do lurden en ahl Möhn us dem Finster, die hadden jewaltesch jruße Zäng en dr Mul, su dat it et met dr Angs kreesch un sesch drdursch dunn wolld. „Kumm her,“ reef dier Ahl, „han kenn Angs, Kengk. Bliev bei mr, un wann de desch nit domm anstells em Denge, sall et dr joot jonn. Vür allem muss de mi Bett öhntlesch maache, et Plümmo opschöddele, dat de Feddere fleeje, su dat et op dr Ähd schneit – esch benn nämlesch de Frau Holle. Weil die Möhn su fründlesch kallden, kreesch et Weet Kuraasch un nohm bei ihr dr Deens an. Et jov si bess‘, et schöddelden de Ovverbedder met Schmackes, su dat de Feddere wie de Schneiflocke flochen. Doför hadden et e löstesch Läve, kresch kee unfründlesch Woht ze hüre, un et jov jeden Daach Brode un Telikatesse.
Trotzdäm wohd et met dr Zigg immer bedrövder. Et woss nit, woröm, ävver dann kom et drhenger; et hadden et Leed noh singer Famíllisch, ovschuns et ihm hieh doch dausendmol besser jingk. Et letz sproch et: „Esch möhsch jo jähn hieh blieve, ävver esch sterve van Heemwieh…“ – Do sähd de Frau Holle: “Dat jefällt mr, dat du widder heem wells, un weil de ding Saach hieh su treu un joot jemaht häs, bräng esch desch och widder erop.“ Se nohm et an dr Hand un brähd et an en jruße Pohz, die jingk op un wie et Weet unger der Pohz stungk, rähnden et op eemol Jold, Jold un immer mieh Jold, un dat Jold feel op sing Kleeder un enn de Hoore, un et blevv üvverall an ihm hange. „Dat ess för desch, weil de immer fließesch jewäse bess,“ sähd die Ahl, jov ihm och die Spul widder, wäjen där et enn dr Pötz jespronge wor. Dat jruße Door jingk zo un et Weet wor widder bovven op dr Welt, am Hus van dr Mutter, un wie et op dr Hoff kom, kriehden dr Kitzhahn om Brunnerand:
„Kikeriki, Kikeriki ,
de joldene Juffer ess widder hieh.“
De Mamm un de Schwester nohmen et en dr Ärm, weil et jo van bovve bes unge met Jold behange wor. Et verzohl dänne Zwei hoorkleen alles, wat et erläv hadden, un wie sing Mamm hoot, wie eefach et an dat janze Jold jekumme wor, do wolld se däm uselijje un möde Schwestersche och zu su nem Jlöck helpe.
Dat kom jitz an dr Pötz ze setze un moht spenne, stoch sesch selvs an dr Döhneheck en de Fengere, dat et bloode solld, schmierden et Spulsche voll met Blood un schmess et en dr Pötz. Et sprong röstesch hengerher un kom dann och op die Bleesch un jingk op däm bekannde Wäje wigger. Wie am Backes widder die Brude am Verbrenne wore un öm Hölp reefe; „Treck mesch doch erus, söns muss esch verbrenne, esch ben alt lang jar,“ do jov et zor Antwoht;“ Dat wöss‘ esch ävver! Esch versau mr hieh doch nit de Plunne,“ un dit sesch drdursch..Dä Appelboom, dä öm Hölp reef et sölld ihn schöddele, dat die Äppel erav feele, kresch Bescheed:“ Hür op! Noher fällt mr noch su nen Appel op dr Kopp!“ un domet jingk et fender, bes an dat Büdsche, wo die Frau met dä jruße Zäng em Finster loch, ävver et woss jo Bescheed un hadden kenn Angs. Un et nohm bei ihr en Stell an. De eeschte Daach klemmbden et sesch drhenge un mahden alles wie die Ahl et bestemmbden, weil et schärp op dat Jold wor, ävver bal wor et alt wieder ze möd. Un dat wood nit besser, un noh e paar Daach wolld et alt des Morjes em Bett lijje blieve. Der Möhn et Bett zeräht maache, wie et sinn solld, wolld et och nit mieh. Un schöddele, dat de Feddere fleeje – dovan wor nit mieh dr Kall. Dat wolld sesch de Frau Holle nit lang andunn un se dit ihm kündije. Dat jefeel däm fule Weet un et meenden, jitz köm dann och dat Stöcksche met däm Rähn van Jold. Et wood an dat jruße Door jebräht un wie et dodrunger stungk, kom van bovven anstatt Jold nen jrußen Pott Teer erav un üvver it ze rähne.
„Dat es dr Luhn för dinge Deens,“ reef de Frau Holle un mahden die Pohz henger ihm zo. Su kom dat möde Uselsche heem, volljeschmiert met Teer, un dr Kitzhahn om Brunnne reef, wie hä et soch:
"Kikeriki, Kikeriki
us dreckesch Uselsche ess widder hieh..“
Dä Teer blevv et Läve lang an ihm hange, do kunnd et wäsche un rieve, wie et wolld.