Noch e Mährsche op Monnmer Platt

Et Döhnerüsje

E Mährsche van de Brüder Grimm

Vür langer Zigg wor ens e Künningspaar, dat hädden su jähn e Kengk jehatt, ävver et kom nit drzo. Eenes Daachs,wie die Künnijin jrad am Bade wor, höppden en Krad us däm Pool un sproch se an: „Et kütt endlesch an et Klappe, et durt kee Johr, un dat Döhschtersche ess do!“
Un rischtisch, dä Frosch hadd Räht, un de Künnijin kreesch e Mädsche, su schön, dat dr Künning vör Freud nit us noch enn woß un e jruß Fess veranstalde. Hä lodt nit bloß de Fründe un de Famillisch enn, nä, och de Bejinne un Nonne un de Hexe, domet se all joot op dat Kleen sin sollden. För die Möhne, van dänne et ihrer drückzehn enn singem Berett jov, hadden hä ävver nit jenuch jolde Jescherr, un drömswelle moht err een drheem blieve.
Et Fess wohd met allem Jelochs jefierd un am Eng schenkden die Möhne däm Kengk alles wat se kunnte: e jottjefällesch Wäse die een, die zwedde Schönheet, die dredde Jeild un Joot und jede angere alles, wat dr Minsch sesch usdenke kann, Die elfde hadden em jrad för immer wärme Fööß jeschenk, do broch die drückzehnte Ahl en et Fess enn, för die et Jescherr nit mieh jelangk hadden, un die wor ärsch op Krawall jeböösch. Ohne Jroß un ohne sesch öm de Jäss ze kömmere, belkden se: „ Die Künningsdochter sall sesch am fuffzehnte Jeburtstach beim Spenne wieh dunn un dut ömfalle!“ Schrau et, driehden sesch öm un wor widder fott.
All woren se verschreck un lurden sesch an, do sähd die zwolfte van dänne Fraue: „Jäjen dä Flooch kann mr nix mache, ävver esch wünsch jitz, dat et nit stirv, stattdesse hundert Johr lang schlof…“
Dr Künning, dä si Kengk beschötze wolld, leet en singem Berett sämblijje Spennräder ensammele un verbrenne. Die Jeschenke van dä elf Möhne komen all an et Klappe, de Prinzessin wohd schön un fromm un öhntlesch, fründlesch un jebildt, jedereen, däm se bejähnden, hadden se jähn.
Wie et fuffzehn wohd, wor et Weet alleen drheem em Schloss un leef dursch die Jäng un trapp-op, trapp-av, lurden enn alle Kammere, wie et ihm jrad ennfeel. Do kom et och enn nen ahlen Tohn un klomm die enge Trapp erop bes an en kleene Pohz. Et drieden dr rostije Schlössel em rostije Schloss un die Dür sprong op, un enn dr Stuvv soß en ahl Frau am Spennrad..„Daachszigg, Müttersche,“ säht et Weet, „wat mahs de do?“ – „Esch spenne!“ sproch die Ahl un neckden drbei. „Un wat ess dat för e Jerät, wat do esu löstesch op un av höpp?“ frochden et un packden die Spindel an, öm et och ens ze probiere, Ooreblecklesch hadden et sesch wieh jedonn un dä Flooch van singem Jeburtstachsfess erföllden sesch: et feel op et Bett un enn ne deepe Schlof.
Un esu wie de Künningsdochter feel alles un jeder em Schloss enn ne deepe un lange Schlof. De Eldere, die jrad heemjekumme wore, schleefen stantepee enn, un met ihne die janze Schwitt; de Pähder em Stall, de Höng om Hoff, de Duve om Daach un de Fleeujen an dr Wand – sujar et Füür em Ovve schleef enn, dr Brode enn dr Kasseroll hohd op ze Bruzzele, un och dr Koch, dä singem Liehrjong jrad en Watsch appliziere wolld, weil hä jet verfusch hadden, schleef medden en dr Bewäjung enn.
Dr Wengk öm et Schloss lähden sesch, un an de Bööm röppden sesch kee Blättsche. Rungseröm wooß en eesije Döhneheck, van Johr ze Johr hühder un am Eng bes üvver et Daach, su dat sujar van dr Fahn om Tohn zeletz nix mieh ze sinn wor.
Rungsöm em Land heeld sesch ävver et Andenke an et Schecksal vam schlofende Künningskeng, däm Döhnerüsje, un av un an komen Prinze van wer weeß wo vandennes und versohten sesch an der Döhneheck, ävver et holp nix, se blevven enn de Döhne hange, un mancheener moht op die Aht et Läve loße.
Vill, vill Johre spöder kom widder nen Prinz en et Land un hoot van nem ahlen Ühm dä Verzäll vam Döhnerüsje, wat alt zigg hundert Johr henger dr Heck metsambs däm janze Schloss un alle Lück dodrenn am Schlofe wör. Och dat alt wer weeß wievill Kandidate enn där Heck e trauresch Eng jefongen hädden, verzohl hä. „Kee Problem“ sähden dä Jong, „dat Döhnerüsje well esch mr ens ansinn“. Do kunnd dä jriesen Ühm ihm avrode wie hä wolld, dä Prinz wolld nit hüre.
Nu woren ävver jrad die hundert Johr öm, van dänne die zwölfde Möhn damols jekalld hadden, und ä Flooch van där drüchzehnte wirkden nit mieh. Wie dä Prinz an die Heck kom, bestund die us luter Blome, die sesch vür ihm usereen deelden. Om Schlosshoff soch hä die Pähder un de Höng schlofe. De Duve hadden et Köppsche unger de Feddere verstoche, em Denge schleefen de Fleeje an dr Wand – koot un joot, et wor alles wie vör hundert Johr.
Hä leef en et Schloss, vörbei an der Künningsfamillisch un der janze Anturraasch un kom schliesslesch en dä Tohn un en die Stuvv, wo et Döhnerüsje om Bett schleef. Et wor su jung un su schön – hä moht ihm eefach e Bützje jävve,
Jenau en däm Oorebleck wohd et wach un lurden ihn fründlesch an – se jingen vam Tohn erav – un dr Künning un sing Frau woren widder wach, dr Hoffstoht wohd wackrisch und all lurden se sesch vewundert öm.De Pähder un de Höng om Hoff stungen widder op, de Duve om Daach röppden sesch un de Fleeje an de Wäng kroffen eröm, et Füür em Ovve flakerden un dr Brode em Pott tötterden widder, Dr Liehrjong kreesch endlesch die verdeende Watsch un alles jingk fender, wat vür hundert Johr anjefange hadden.
Et jov en Huhzigg wie em Märsche – un et Döhnerüsje un singe Prinz lävden löstesch un fruh bess an ihr Eng.