Märchen von L. Bechstein - Monnemer Platt

Dr Schmedd van Jütterbock

E Mährsche vam L. Bechstein

Em Städtsche Jütterbock wor ens ne Schmedd, van däm wöhd hückzedaachs noch ene Verzäll en Iehre jehale.
Als junge Poosch hadden hä nen strenge Vatter un hä heelt sesch an et Woht Joddes. Hä kom en dr Welt eröm un erlävden de dollste Saache, un wor en singem Fach dobei e Schenie. Hä droch en Bröh bei sesch, met der hä Röstunge und Panzerweste bestrische un su präpariere kunnd, dat nix dodursch jingk. Hä trot enn en et Heer vam Friedrich II. un mahden als Rössmeester dr Feildzoch no Mailand un noh Apulien met. Hä kom dobei an vill Krom us dänne Städte un wie dr Kaiser dut wor un hä heemkom, wor hä bökerisch. Hä leet et sesch joot jonn un hä wohd mieh wie hundert Johre alt.
Eemol soß hä unger nem ahle Birreboom en singem Jahde, do kom e jries Kählsche op nem Äsel jeredde, dat alt e paar mol su en Aht Schutzpatron för dr Schmedd jewäse wor. Dat Männsche nohm e Zemmer beim Schmedd un leht singen Äsel beschlare, un dr Schmedd nohm doför kenne Penning. Drop durf hä sesch drei Deel wünsche.
Weil ihm de Spetzbove dauernd an de Birre jingke, wünschten sesch dr Schmedd, dat, wer op dr Birreboom klomm, nit ohne singe Welle erav künnt. Weil ihm en dr Stuvv och vill fottkom, wor dr zwedde Wunsch, dat kenner jäjen singe Welle en et Zemmer köm, wann doch, dann höchstens dursch et Schlösselloch. Dr dredde Wunsch wor dann dä: „Nix jeht üvver nen öhntlijjen Schabau – su well esch, dat de Fläsch zeläve nit läddesch wöhd.“
„Ess alles jebongk“ säht dat Kählsche, dit met dr Hand noch üvver e paar Ieserstange en dr Schmedd strische, klomm op si Jraudier und rett vam Hoff. Die Ieserstange woren zo blänkijjem Silver jewohde. Su wor der Schmedd widder zo jet jekumme un kunnt widder joot, jesonk un ohne Sorje läve, weil en dr Fläsch, die niemols läddesch wohd, joode Maredroppe wore, e rejelräht Lävenselexier.
Ävver dr Dud, dä ihn scheinbar verjesse hadden, kloppden eenes Daachs an de Pohz. Dr Schmedd sähd, hä hädden nix dojäje, metzejonn, ävver vürher sallden dr Fründ Hein ihm noch e paar saftijje Birre plöcke för op dr Wäje. Hä selvs fohld sesch ze alt un klapperisch för op dr Boom ze klömme. Dr Dud wor ze Deenste, ävver wie hä om Boom soß, sähd dr Schmedd; „Bliev do bovven!“ weil hä jähn noch e bessje läve wolld. Do soß hä nu em Birreboom, op dr Ähd wor et Sterve avjeschaff, dr Jevatter hadden bal de letzte Birre verputz un moht eleng höngere, bess dat hä su jörresch un usjemerjelt wor, wie mir ihn hückzedaachs kenne.
Weil ävver op dr Ähd kee Minsch, kee Dier mieh vam Dud jehollt wohd, jov et vill Äleng un Nut, drömswelle leht dr Schmedd dr Dud widder vam Boom erav, ävver nur jäjen et Verspresche, ihn en Rauh ze loße. Met Woot em Schnäuzer rühmbden dr Fründ Hein op dr Ähd op. Zwar kunnd hä däm Schmedd nit an de Wäsch, ävver doför hetzden hä ihm dr Düvel op dr Pelz, dat dä ihn holle köm. Däm Schmedd kom alt beizigge dr Schwävelsjeroch en de Nas, Hä verrammelden de Dür un heelt met sing Jeselle ne läddere Sack vür et Schlösselloch, un wie dr Satan su de enzije Müjjelischkeet nötzden, för e et Denge ze kumme, wohd dr Sack zojebonge, op dr Amboss jeläht un dann met de deckste Hämmer traktierd, su dat dr Düvel nit mieh woss, wa hä maache sollt un Steen un Been schwöre moht, nie mieh widderzekumme.

Van do an hadden dr Schmedd sing Rauh un lävden en singem Jewatt, ävver et letz, wie all sing Verwandte un Fründe nit mieh wore, wor hä et och satt. Hä mahden sesch op dr Wäje nohm Himmel un kloppden höhsch an. Zink Pitter lurden dursch et Rüttsche un do soch dr Schmedd sinen Schutzhellije, dä dursch et janze Läveus alle Bredullje un Kalamitäte jerett hadden, un dä ihm och die drei Wünsche erföllt hadden. „Nä. Jong,“ sähd dr Petrus, „Maach desch fott! Du häs dr et Verkehde jewünsch damols. De Sielischkeet em Himmel, dat wör et jewäse….“
Bedröv jingk dr Schmedd vandennes un däht sesch, et en dr Höll ze versöke. Dr Wäje wor breet un bequem bes an de Pohz. Dr Düvel, däm et zojedrare wohden wor, dat dr Schmedd van Jütterbock ungerwäjes wor, schloch däm die schwere Pohz vör dr Nas zo un instruierden alle Deuvele, ihn op kenne Fall erennzelohße.
Nit em Himel, nit en dr Höll – nirjends kom dr Schmedd zor letzte Rauh, op dr Ähd wor hä et och jeständesch – su klomm hä en dr Kyffhäuser bei singen ahlen Kaiser Friedrich. Dr Barbarossa hadden Spass, wie singen ahlen Rössmeester kom un frochden ihn, ov hä druße och noch die Rave hätt fleeje jesinn, un dr Schmedd sähden „Jo, se fleejen immer noch öm dr Tohn vam Kyfhäuer.“ Un sulang die Rave noch fleeje, bliet dr Schmedd bei singem Kaiser em Bersch un versorsch däm un singer Schwitt de Päder. Et hesch nämlesch; wann die Rave nit mieh öm de Türm am Kyffhäuser fleeje, un wann om Rotsfeild en dr Nöhde dä ahle Birreboom widder dräht, dann kütt dr Rudbaht an et Daachsleht, trick en de jruße Befreiungsshlaach, un fengk donoh met all singe Lück – och mem Schmedd – dr iewije Fridde.