Märchen für Opa und Oma op Monnemer Platt

Opas un Enkelscher

Märchen van de Brüder Grimm

Do wor ens nen steenahlen Ühm, dä nit mit jood sinn kunnd, de Uhre dööschden nit mieh vill un hä wor och ärsch waggelisch en de Kneen. Beim Esse met dr Famillisch kom et alt ens vür, dat hä jet van dr Zupp op et Döschdooch schlabberten, oder dat hä e paar Droppe widder us dr Muul seeverden. Singe Älste un däm sing Frau woren fies dofür. Drömswelle kreesch dr Opa si Esse op dr Ovvebank en nem ähde Bährsche jereck, halv voll, dat hä nit zevill schlabbere solld. Do soß hä nu, lurden bedröv noh dr Famillisch am Dösch un de Trohne leefen ihm us de Oore. Eemol kunnten sing ahle Häng dat Kümpsche nit fasshale un et loch en Scherven om Boddem. De Schwiejertochter verdriehden de Oore un knötterden, hä trok dr Kopp töschen de Scholdere un kühmden. Die junge Frau besorschten e bellisch hölze Bährsche, un dodrus leffelden dr Ahl van jitz an sing Mohlzigge. Eenes Daachs soß dr kleene Enkel en dr Kösch un spillden met hölzere Avfäll -. „Wat baus‘ de dann do?“ frochden dr Vatter, wie dr Kleen su ee Brett an e anger heeld Dr Jong voller Iefer; „Dat wöhd ne kleene Troch. Wann esch jruß benn, kriejen dat de Mamm und dr Papp för drus ze esse..“
De Eldere hooten dat un lurden sesch lang an, bess se an ze Kriesche finge. Van do an soß dr Jroßvatter widder met am Dösch, hadden e Jedeck wie se all, un wann hä ens e bessje schlabberten – dann wor et äve esu!