Märchen aus uralter Zeit op Monnemer Platt

Et Mährsche vam Mann em Mond

v. Ludwig Bechstein

Vür lange lange Johre jingk ens ne Kähl am hellije Sonndaachmorje en dr Bösch, schlooch sesch nen öhntlijjen Püngel Holz zeräht, mahden dodrus e staats Jedrach, stooch nen Steck drdursch un hovv sesch dat Brennholz op dr Puckel un jingk domet op Heem an.
Do trof hä nen netten jungen Här em Sonndaachsstoht, dä wor wal ungerwäjes noh dr Huhmess, blevv ävver stonn und sprooch met däm Holzdräjer: „Saach, weeß du nit, dat mr hück Sonndaach hant, dr Daach an däm der Herrjott sesch jeress hätt, wie hä de Ähd met alle Diere un Minsche jemaht hadden.? Weeß du nit wat jeschrevve steht em dredde Jebott; du salls dr Fierdaach hellisch hale?“
Dä Fremde wor ävver kenne angere wie dr Herrjott selver – un dä Kähl mem Holz stallt sesch stur un stieselisch: “Sonndaach op Ähde oder Monddaach em Himmel – do han esch nüx met am Appel – un wat jeht et desch an?“
„Joot, van jitz an salls de dinge Püngel schleefe bes en alle Iewischkeet“ sähd dr Herrjott, „un weil dir dr Sonndaach op dr Ähd esu ejal ess, häs du van jitz an nur noch Monddaare. Du stehs van hück av em Mond met dingem Jedraachs, domet desch alle Minsche sinn künne un liehre, wat met dänne passiert, die dr Sonndaach met Ärbed schände.“
Un esu steht hä do bovve met singem Püngel Holz un hä bliet och do en Iewischkeet.