Mährsche för et Stadtfest op Monnemer Platt

De Bremer Stadtmusekante

E Mährsche van de Bröder Grimm

Et hadden ens ne Mann nen Äsel, dä zigg Johre die schwore Säck noh dr Müll jeschleef hadden, dä ävver jitz en de Johre kom, sing Kraff leet noh un hä wor för die Ärbeed nit mieh ze bruche. Dr Här üvverlähden, ihn avzeschaffe, ävver dä Äsel spurd, wo et hin jonn sollden un dit sesch drdursch. Hä wolld noh Bremen, för do dr Stadtmusekant ze spille.
Op singem Wäje soch hä nen Hongk lijje, dä van Mödischkeet jappden.“Wat lijjs du hieh eröm, Packan“ frochden hä un dr Hongk sähd: „ Esch ben alt un nixnötzesch, för de Jach nit mieh ze bruche, drömswelle wolld mingen Här mesch kapott schlare, do han esch mesch vam Acker jemaht.Un nu weeß esch nit, wie et wigger jonn sall.“.“ - „IIIjaah,“ sähd dr Äsel, „dat kenn esch. Kumm, mir jonnt zesamme noh Bremen und spille do Musik. Esch spille do de Jittar un du kanns jo de Tromm schlare.“ Dat jefeel däm Hongk un se leefen zesamme vüran.
Koot drop soß en Katz am Wäje un trok e Jeseesch wie drei Daach Rähnswedder. „Wat lööf dann met dir verkeht, ahle Bahtputzer?“ frochden dä jriesen Äsel. – „Sall esch dann laache, wann se mir an de Wäsch wolle?“ säht die Katz, „Esch wähden ald un stief un et Müüsfange jeröt mr nit mieh. Weil esch leever hengerm Ovve spenne, wolld ming Husfrau mesch versööfe. Esch han mesch dursch de Köhd jeedonn un setze jitz hieh un weeß nit, wat wähde sall..." – „Kumm met,“ säht dr Äsel, „du mahs doch des Nähts herrlije Musik, mir wähden en Bremen Stadt-musekante.“ Da hadden hä kennem Doof jeflöt‘, die Katz wor met drbei.
Die drei Asperante komen lans nen Burehof f, un op dr Pohz soß dr Kitzhahn un schrau wat hä kunnd. „Wat ess dann met dir loss“ frochden dr Äsel, „du kriehs eenem jo durch Mark un Been.“
„Esch han johrelang hieh ming Flich jedonn, jeweck un schön Wedder jemaht, und hück hät de Husfrau dr Köchin opjedrare, dat se mesch morjen Ovend ihr Jäss en dr Zupp vürsetze sall. Doför well die mr hück Ovend et Hälsje durschschnigge. – un dröms-welle bröll esch hieh su lang un su hatt wie esch kann..“.
„Kumm, Höhnervatter,“ sähd dr jriese Fründ, „för desch ess et üvverall besser wie hieh. Met där Stemm jehöösch du met us noh Bremen.“ Dat soch dr Kitzhahn enn un jitz woren ze Viere un jingen fender.
Bes noh Bremen lööf mr nit an eenem Daach, un wie et Ovend wohd, komen se dursch nen Bösch, wo se de Näht verbränge wollden. Dr Äsel un dr Hongk lähten sesch unger nen jruße Boom, die Katz un dr Hahn klommen enn de Äss, dä Hahn floch sujar bess bovven huh en de Spetz, wo kenner an ihn eran kom..Vürm Enschlofe lurden hä noch ens rungk öm un do soch hä e Leht. Hä reef sing Fründe, dat do irjendswo e Hus wör, un nit nur dr Äsel meenden, et wör jood, dohin ze jonn, öm villeech e bessje bequemer ze schlofe. Dr Hong hadden och e paar saftije Knoche em Senn. Se mahten sesch also noch ens op de Söck un kommen bal immer nöhder, et Leht wohd immer heller – un dann wor do op eemol e daachhell Räuberhus.
Dr Äsel lurden dursch de Rutte un soch ne herrlisch jedeckde Dösch met allerlei Leckesch, - un drömeröm setzen de Räubere un loßen et sesch joot jonn,,.
„Dat wör doch ens jet för us,“ sähd dr Hahn, un dann üvverlähten se, wie se die Bandite losswähde künnten. Schließlesch stalld sesch dä Äsel met de Vürderbeen op de Finsterbank, dä Hongk sprong op singe Rögge,, die Katz bovven op dr Hongk un janz bovve om Katzekopp soß dr Hahn. Op Kommando fingen se alle vier an ze museziere, jeder wat hä kunnd: dr Äsel schrau, dr Hongk bellden, de Katz fauchden un dr Hahn kriehden su hatt wie et jingk. Se sprongen met de Finsterschieve enn die Stuvv.,e Spektakel, dat die Räuber meenden, Jespenster wören zejang, se sprongen op un leefen Hals üvver Kopp en dr Bösch.
De Musekante satzen sesch an dr jedeckte Dösch un mahten sesch rack an dä leckere Saache, Dann mahten se de Lampe us un jinge Schlofe, jeder do, wo et ihm passden: Dr Äsel lähden sesch op de Mess, dr Hongk henger de Pohz, de Katz op de lauwärme Ovvesplaat und r Hahn bovven op dr Hahnebalke, un weil se vam lange Wäje un vam joode Esse och möd wore, schleefen se tireck enn..
Meddernäht wor öm, do trofen sesch die Räuber em Bösch un sochen, dat en ihrem Hus kee Leht mieh brannd un sesch nix mieh rührden.Dr Hauptmann scheckden eene för nohzelure, un dä fongk alles räuhesch un hä jingk en de Kösch, domet hä e Leht anmaache künnd. Do soch hä die jlöhndije Füüroore van där Katz un meenden, dat wör Kollejloot, wolld dodran e Spöhnsche anmaache för Füür ze maache, Dä Musjäjer verstungk ävver kenne Spaß, sprong ihm en et Jeseesch un schrau un kratzden. Verschreck wolld hä fottloofe, ävver dr Hongk henger dr Düür bess ihn noch ens kräftesch en de Wade. Am Messhoofe jov et noch nen jewaltije Trett vam Äsel, un van janz bovven huh spektakelden och noch dr Kitzhahn. Dat wor zevill. Wie van Furie jejach leef hä bei singen Baas un verzohl: „Enn usem Hus wonnd en schlemme ahle Hex, die mesch em Jeseesch zerkratz hätt, an dr Düür steht err eene met nem lange Metz, dä mr et Been zerstoche hät, Om Hoff läv e Undier, dat schläht met Balke un Knöppele, un om Daach setz dr Düvel, dä schreit noh dr Polizei.“
Do hatten die Bandite Angs un trauten sesch nit mieh enn ihr Denge, die Musekante fongen et ävver su anjenehm, dat se op dr Ress van ihrer Reis vezichteden und do blevve...

.