Grimms Märchen - op Monnemer Platt jedrosselt

Künning Hippebaht

E Mährsche van de Bröder Grimm

Dr Künning hadden en Dochter, schön wie dr Sonnesching, ävver et rähnden ihr enn de Nas, su stolz wie se wor. Drömswelle wor ihr och kenne Freier joot jenuch, eene nohm angere kreesch e Körvje, un för Zojov wohd hä dann och noch för domm verkoof.
Eemol jov dr Künning en jruße Jesellschaff un lod alle Kähls van üvverall enn, die för sing Dochter enfroch kome. Se stallden sesch dr Reih noh op, eesch de Künninge, de Prinze, dann de Herzöje, de Fööschte, de Jrafe un Barongs, et letz dr niddere Adel. De Prinzessin wohd dursch de Reihe jeleet‘ för sesch eene uszesöke, ävver et jov kenne, an däm se nix ze knase hadden.
Eener wor ze deck – dat Tönnsche, dr nächste wor ze jörresch – do ess kee Fazzung dran, dr dredde wor jet koot an dr Ähd – dä Knubbel, dr veede wor jet blass öm de Nas – dä hät et bal henger sesch, dr nächste ze rud em Jeseesch – dä ess mr ze jiehhöhstesch, dr sechste e bessje verwaße – dat Krommbholz – un su kreesch jeder si Fett weg. Ävver eene van dänne Künnije hadden se expree om Kieker, dä stungk janz vürenaan un hadden e Kenn, wat e bessje komisch jewahße wor. „Lur ens,“ lachden se hellop, dä hät e Kenn wie nen Hippebaht – un domet hadden dr ärme Kandidat singe Spetzname: Künning HIPPEBAHT.
Däm ahle Künning jingk dat ärsch noh, dat si Döhschtersche ihn blamierden un sesch bloß löstesch mahden, langsam kom hä enn Brass, schnappden sesch dä Put am Fraas un bestemmden: „Wann dr kenner pass, dann sök esch dr eene us, nämlesch dr eeschte Stromer, dä bei us vör de Düür kütt.!“
Nit lang drop song vör dr Pohz ne ahle Musekant, dä sesch su e paar Jrosche för ze läve verdeenden. Dr Künning hoot dat un leet ihn erennrofe. Dä Spillmann en sing versiffte un zerlompte Plünne kom erenn und song un spillden för dr Künning un sing Schwitt, un frochden dann am Eng öm e Almosen. Dr Künning drop: „Du häs esu fing jespilld un trebelliert – esch jäv dr ming Dochter zor Frau!“ De Prinzessin schant un knötterden, äver hä leet nit met sesch handele. „Du häs letz jehoot, wat esch bestemmb han - dr eeschte Beddelsmann, dä vör de Düür kütt…..“
Do holp nix, dr Pastur wohd jeholld un koot drop woren se jehierot‘. Weil dr Künning kee Beddelspack em Schloss han wolld, mohten die fresch Jetraute sesch och tireck vam Stöck maache. Dr Musekant nohm sing Frau an dr Hand un ze Fooß jingk et en de Welt.
Enn nem jruße Bösch frochden de Frau: „Wäm höht dann dä herrlije Bösch?“ – „Dä höht däm Künning Hippebaht! Dat künnd jitz dr dinge sinn.“ – „Och, wat han esch bloß jemaht – hätt esch ihn doch jenomme, dä Künning Hippebaht…“
Wie se dann an en herrlije jröne Wies kome, frochden se widder: „Wäm höht dann die schöne Wies?“ – „Die höht däm Künning Hippebaht – Et künnd jitz ding Wies sinn!“ Un se jrankden: „Och, wat han esch bloß jemaht – hätt esch ihn doch jenomme, dä Künning Hippebaht…“
Wie se dann en de jruße Stadt kome, heeschden et alt widder; „Wäm höht dann die herrlije jruße Stadt?“ – „Die höht däm Künning Hippebaht – Et künnd jitz ding Stadt sinn…“ Un se kresch: „Och, wat han esch bloß jemaht – hätt esch ihn doch jenomme, dä Künning Hippebaht…“
„Dat schmaht mr nit,“ sähd dr Musekant, dat du andauernd nen Angere zöm Mann wells. Benn esch dr nit joot jenuch?“
Zeletz komen se an e kleen baufällesch Büdsche, un die Frau sähd: „ Wat för en Hött, du leever Jott – wäm jehöht dat ahle Mott?“ – „Dir un mir“ sähd dr Musekant, un hieh si’mr drheem.“
Se mohten sesch böcke för dursch de Düür ze kumme un sie frochden als eeschtes noh de Deenere. – „Deener? Hieh muss de alles selver dunn, nix met Persenal. Un nu stoch dr Ovven an, stell Wasser op un sorsch för jet ze pecke, esch han Schmaach un Schlof.' De Frau hadd ävver kenn Ahnung vam Stoche un vam Koche, dr Spillmann moht selver anpacke, dat se irjeswie jet op dr Dösch kreeschen. Angere Morjes hollden hä se beizigge us däm Strühsack för dr Hushalt ze maache. Su jingk dat e paar Daach mieh schläht wie räht, un dann wor nix mieh em Denge. „Frau,“ sähd dr Musekant, „Van irjesjet müsse mr läve. Du muss jitz Körv maache.“ Hä jingk Wigge schnigge un wie hä heemkom, moht sie Mange maache, ävver met dä finge Prinzessinnefenger klappden dat nit.
„Wann dat nit jeht, dann versöke mr et met Spenne,“ sähd hä, ävver och do kom nix bei eröm, ihr Feengere doochden eefach nit för ze ärbeede. „Jong, wat han esch mr met dir bloß anjedonn!“ säht dr Spillmann. Wann de nix prodeziere kanns, dann muss de et met Verkoofe bränge…“ Su satz hä se met postellinge Jescherr un ähde Döppe op dr Maht, un sie hadden Angs, dat Bekannde köme un sesch üvver se löstesch mahden. Et holp nix, wann se nit van Honger sterve wolld, moht se pariere.
Anfangs leef dat wie ze Kölle, weil de Lück wäjen ihr kome un och jet koofden, un weil sie en staatse Frau wor och de Priese mache kunnd ,ja mancheener van dänne rösije Kähls jov ihr et Jeild un nohm nit ens dat Jescherr met. Su kunnten se en Zigg lang läve, dann koofden dr Spillmann neue Krom enn, un sie kom widder am Timp vam Maht ze setze met ihrem Krom. Op eemol kom ne volljesoffene Husar en voller Karrier anjeredde, medden dursch ihren Stand un dat Jescherr un alles, wat se ze beeden hadden, jingk ze Broch un en dausend Stöcke.
Ohne Truhs un voller Ängs soß se do, kresch un jammerden un woss nit enn noch us. Se leef heem un verzohl ihrem Mann vam Unjlock. „Wer setz sesch dann och an dr Timp vam Mahtplatz, wann hä Postelling anbeedt?“ schant hä se us, „esch sinn et enn, för Jood bess de nit ze jebruche. Ävver esch han em Schloss jefroch, ov se nit en Mähd en dr Kösch bruche künnten. Do kanns de anfange bei Koss un Loschie, dann han esch desch alt ens versorsch…“
Do wor se nu Köschemähd un wat die angere nit maache wollden, moht sie jitz dunn, Wann jet üvvrischblevv vam Esse, droch se dat enn kleene Pöttscher heem, die se en ihrem Schüttel fasssjenieht hadden, un dovan lävden se beeds.
Bei dr Huhzigg vam ältste Künningssohn leef se stickum an de Saaldür för ze spingkse, de jruße Kandelaber wohden anjemaht und de Jäss komen an, eener staatser un stattlijer wie dr angere, un et wor en Prach un nen Stööz, do feelen ihr de eejene Ömständ op de Siel. Reumödesch däht se an ihre Üvvermoot un ihr Flapseschkeet, wodursch se enn ihr Äleng jerode wor. Van däm leckere Bankett kreesch ze haupssäschlesch dr Duff met un et Ansinn, ävver hieh un do schmess beim Avrühme och alt ens nen Lakai e paar Bröckelscher enn ihr Rischtung för enn de Pöttscher för drheem.
Op eemol kom dr Bräutijam enn dr Saal, staats wie dr Schöppebuur met joldene Kette öm un en Sammetklamotte. Hä soch sie, jo noch immer en schöne Frau an dr Düür stonn, packden se an dr Hand un wolld met ihr danze, ävver sie wolld nit un wor janz verschreck – hä wor dr Künning Hippebaht, dä Freier, dän sie verspott un fottjejaach hadden.. Et holp nix, hä trok sie medden en dr Saal un – do feelen ihr de Restepöttscher us dr Schüttelstäsch, Zupp, Jemös un Knoche flochen om Parkett eröm. Un dr Adel un de Jäss un de Famillisch lachden sesch schibbelisch. Se schammden sesch en Jrungk un Boddem un wör jähn deep unger dr Ähd verschwunde. Leef wie jehetz us däm Saal un wolld enn ihr Kösch. Op dr Trapp kreesch ävver nen Mann se ze packe un schleefden se widder en dr Saal – un süsch! – et wor widder dr Künning Hippebaht. Und dä dit se jitz trüßte un ,sproch se an: “Kenn Angs, alles ess joot. Dä Musekant en däm ahle Mott un esch – mir sinn een un drselve – un dä besoffene Zaldat om Pähd, dat benn esch och. All dat wor nühdesch för desch zo Verstand ze bränge, dinge Stolz ze bestrofe un ding Spotterei, met dänne du mesch jekränk hatts.“
Sie kresch un soch et enn, wat se verkeht jemaht hadden, schammden sesch und wolld sesch widder en dr Kösch verstesche, ävver hä nohm se bei de Häng un sähd: „ Nix do. jitz ess alles widder joot, un jitz wöhd öhntlesch Huhzigg jefiert.“
De Kammerjungfere komen un brähten herrlije Wäsch un pompöse Plünne, ihre Vatter wor op eemol och do, un de janze Anturraasch. Un all dehten se vill Jlöck wünsche zor Huhzigg mem Künning Hippebaht – et jov e jruß Jelochs un all hatten se Spass satt.
Esch wolld, du un esch, mir wören met drbei jewäse!