Grimms Mährsche - noch eent op Monnemer Platt

Katz un Muus en eenem Huus…..

E Mährsche van de Bröder Grimm

En Katz hadden ens e Müsje jetroffe un dat esu lang un esu vill met Jähnhan un Fründschaff volljelabert, bes et am Eng met ihr zesamme trok för eene Hushalt ze führe.
„Et eesch müsse mr ens lure, dat mr för dr Wengkter jet op Vürrot läje, dat mr nit hongere müsse,“meend de Katz. „ Müsjer wie du künne jo nit üvverall hin, et stonnd jo üvverall Falle.“
Se komen üvvereen, als eeschtes e Döppe met Fett anzeschaffe, wossden ävver nit, wo se et derrstelle sollden. Noh langem Simeliere meenden de Katz : „Nirjes ess et besser ungerjebrähd wie en dr Kirsch, do kläut kenner… Do steht et sescher, mingetwäje unger dem Altor, un wann mr et bruche, künne mr et holle jonn..“ Dat Fettpöttsche kom also unger dr Altor ze stonn.
Ävver nit lang, do kreesch die Katz Loss op jet Fett, un se sähd: “Wat esch dr sare wolld, Müsje: Esch ben van minger Kusien jefroch wohde, ov esch bei ihrem Kleen an de Dööv jonn wolld, Se hät nen kleene Jong kräje, wiss met brunge Flecke, un do sall esch de Joddemöhn spille. Du bruchs jo nit metzejonn, pass du op de Möbele op!“ – „En Joddes Name,“ sähd et Müsje. „Wann et jet ze Schmürmele jütt, kanns de an mesch denke, och wann et leckere rude Wing jütt, do wör esch och jähn drbei.“
Nu wor dat jo alles jelore, die Katz hadden jar kenn Kusiene un salld och nit Joddemöhn spille. Se leef villmieh tireck en de Kirsch unger dr Altor un leckden vam Fett de bövveschte Huck av. Voll un satt driehden se noch e Ründsche üvver de Dääscher em Dörp, lähden sesch dann bräsesch en et Sönnsche un putzden sesch dr Schnäuzer, un leckden sesch et Schnüssje, wann se an dä Fettpott dähden..Spoht am Ovend kom se widder heem. „Naa, do bess de jo widder“ sähd de Muus, „hadds de nen schönen Daach?“ – „Ooch jo! Et jingk esu,“ – „Wie heesch dann dä Kleen?“ wolld et Müsje wesse. „Huckav!“ kom et drüsch van dr Katz zeröck. - „Huckav? Wat ess dat dann för nen Name? Heesch mr esu bei ösch?“ – „Wat sall dat?“ frochden de Katz, „Name ess Name, Jrümmelskläuer un Kiesstritzer, wie ding Lück heesche, ess och nit besser…“
Nit lang drnoh haddden dä Müter widder Jieper un sähd:“ Müsje, dunn mr dä Jefalle un zortier noch ens alleen em Hushalt. Esch benn widder an de Dööv jelade, dat Kleen hät ne wisse Reng öm et Hälsje – esch kann janz eefach nit Nää sare.“ – Wat solld et Müsje maache? Die Katz schlesch lans de Stadtmur en de Kirsch unger dr Altor un diemol froß se dä Fettpott halv leer. „Nix schmaht su joot wie selver esse!“ jriemelden se. Dann verdrevv se sesch de Zigg wie jewennd un wie se heemkom, frochden de Muus nohm Name vam neue Patekengk. „Halvleer!“ – „Halvleer? Zeläve noch nit jehoot, wat et nit alles för Name jütt…“
Et verjingk en Zigg un dann hadden de Katz widder Appetit op Schnöpperei. „Dreimol ess jöttlesch“ sähd se för et Müsje, „esch wähde widder Joddemöhn. Dat Kleen ess schwazz wie de Näht un hät schnei-wisse Pöötscher – e Raritätsche. Du häs doch nix drjäje, wann esch desch noch ens alleen zortiere loß?“
„Huckav, Halvleer-„ üvverlähden et Müsje, „komische Name hant die Pute, bei dänne du an dr Dööf bess..Dat jütt mr ze denke!“ „Dat Denke kütt dovan weil de en dingem jriese Pelz un dinge düstere Idee nur drheem setz un simeliers…“
De Katz jingk, de Muus schmess de janze Ambarraasch un dähd doch wigger noh. En där Zigg wor die Katz widder ungerm Altor zejang un diesmaol froß se dr Vürrot janz op. „Su,“ dähd se sesch, „op ess satt! Wann nix mieh do ess, hät mr Rauh em Stääz.“.
Et wor halv Näht, wie se volljefresse heemkom, un et Müsje wor extra opjeblevve, för ze hüre, wie dann et dredde Patekengk heeschden. „Dodran häs de bestemmb och widder jet ze knase. Dat Kengk heesch nämlesch Janzop.“ – „Janzop“ reef de Muus, „Janzop? Han esch jo noch zeläve nit jehoot, steht och nirjes jedröck… Wat sall dat sinn?“ Se schöddelden et Köppsche, rollden sesch zesamme un schleef enn.
Met de Enladunge zo Kengkdööfe wor et domet vörbei. Un dann kom dr Wengkter, et wood kald un druße jov et nix mieh Jescheeds ze Käue – do sproch et Müsje; „E Jlöck, dat mir us jet an de Sigg jebräht hant – jitz künne mr en de Kirsch jonn un dr Fettpott anzappe. Jong, do freu esch mesch drop…“ „Ja,“ meend drop dä Müter, „dat wehd dr vürkumme, wie wann de de Zong us däm Finster hälts….“
Un dann komen se en de Kirsch un an dr Altor un an dat Fettpöttsche – un dat wor läddesch. – „Aha,“ feel et Müsje us alle Wolke, „su lööf dat! Verzälls mir jet van Joddemöhn spille un wat mahs de? Kläue! Eesch Huckav, dann Halvleer un am Eng…“ – „Halt de Schnüss,“ fauchden de Katz, „noch ee Woht, dann häs de et henger dir…“
„…“Janzop“ hadden et ärme Müsje noch nit janz gesäht, do hadden die Katz et alt jeschnapp un erav jeschleck.
Tja, süsch – so jeht et zo op dr Welt.