Beinoh e Mährsche - op Platt

Dr Spillmann en Monnem

(zur Margarethen –Melodie)

Wann Monnemer dunt fiere,
dann kütt ne Minsch ze Iehre,
dä damols, vür vierhundert Johr
op jeder Kirmes wor.
Wann Mädcher un ir Jonge
jedanz hant un jesonge ,
hät hä sech an de Spetz jesatz
un Vijelin jekratz.
Jong, wat soch mr do de Röckcher fleeje,
jruße Spröng dit manches Päärche zeeje,
bes dat alles henger Odems wor,
su spillden hä und danzden se un un dat su manches Johr.

Su’n Orjie schätz nit jeder,
dröm hant e paar fromme Bröder –
su jingk da fröher op dr Welt –
däm Erzbischoff jemeldt:
Dä Kähl hät ohne Zwievel
nen heeßen Droht noh’m Düvel,
nit nur met Leeder maht hä flögg
de Jurend knatschverröck.
Durch dr Rhing op singe eeje Föße
löf hä, un se dunt ihn all bejröße,
dobei höht dä jottverjesse’ Stropp
et Jeijespille un et Senge kee Sekündche op.

Am Klusterhoff en Kölle
wohd bejm Kollektezälle,
wie dat Histörche kom en’t Hus
nen Oorebleck jepus.
Exz’lenz leht op de Schnelle
hoorkleen sech dat verzälle,
un säht: Dä Kähl, dä lästert Jott,
stoppt ihn en et Kaschott.
Jong, wat wor halv Monnem do am Trure,
jeder dit dä Spillmann jet bedure,
Schluss met löstig heeschden et, un schon
wohd hä am Kirmesmondaach fassjesatz em Schelmetohn.

Nu soß hä em Jefängnis
un wor ärch en Bedrängnis,
bes dat dr Ambmann Aschebroch
ihn hollden us däm Loch.
Hä säht: wat sall dä Kappes?
Dat weeß dr dömmste Lappes,
am Platthals jeht dat ohne Trick
zo dieser Johreszigg.
Doch däm Spillmann wor de Loss verjange,
hieh bei us noch ens jet anzefange,
song noch ens si Leed vam ahle Jott,
leef dobei durch dr Rhing un zigg där Kirmes ess hä fott.

Wann mir su’n story hüre,
dann ess dodrus ze liehre,
dat mr partout nit jede Stuss
noh Kölle melde muss.
Dröm Jeck, loß Jeck jewähde,
dunn danze, lache, bäde,
dä ahle Jott bliet iewisch jong,
van däm dä Spillmann song.
Un su hoff mancheener noch em Stelle,
eenes Daachs, dann kütt hä widder Spelle
un et jöv och kee Problem me’m Rhing,
weil dat met däm Piwipper Böötche jitz janz eefach jingk.