Aufatmen bei Grimms - et letzte op Monnemer Platt

Vam Müsje, vam Vüjjelsche un dr Brotwoosch

van de Bröder Grimm

E Müsje, e Vüjjelsche un en Brotwoosch hatten sesch ens zesamme jedonn und nen Hushalt enjerisch, lang jlöcklesch un zefridden meteneen jeläv und et och alt zo jet jebräht.
Se hatten sesch de Ärbed enjedeelt: Et Vüjjelsche floch jede Morje en dr Bösch un schleefden Holz bei de Bahn, et Müsje wor för et Wasser zoständisch, dit dr Ovven anstoche un dr Dösch decke, un de Brotwoosch mahden dr Koch.
Ävver wäm et ze jood jeht, dä wöhd onzefridde und spinks op jet Angesch. Eenes Daachs kom et Vüjjelsche em Bösch met ner Mösch en et Schwade, un et verzohl därr , wie jenööchlisch et Läve dreem wör, un wie fein alles fluppden. Die Mösch lachden et Vüjjelsche us un dit et och jet bedure. „Du ärmen Höösch“, säht de Mösch, „du brassels desch hie en Stöcker, un die Zwei setzen drheem om Kanapee.“ Wor dat esu?
Die Muus ess mem Füüranmaache und mem Wasserschleefe ruckzuck fähdesch, wann et Vüjjelsche heemkütt noch sier et Posteling op dr Dösch jestivvelt, un bes dohin wöhd sesch jeflääsch. Dat Brotwööschje driev sesch am Ovven eröm, lurt, dat de Zupp an et Koche kütt, un koht vörm Esse trick et sesch selvs ens hin un her durch de Zupp ov et Jemös, domet jet Jeschmack dran kütt – und dat ess et. Dann wöhd zesamme jejesse, und bal drop wöhd sesch derr jeläht un bess angere Morje geschlofe.
Su kom et, dat eenes Morjes et Vüjjelsche nit mieh en dr Bösch floch, weil et dänne Zwei lang jenuch de Fodd nohjedraren hädden un et wör ens an dr Zigg, de Ärbed neu ze verdeele. Die Brotwoosch un et Müsje wollten dovan eesch nüx wesse, ävver et Vüjjelsche satz dr Kopp op. Am Eng wohd Pennsche jetrocke, un dann? De Brotwoosch sollden Holz schleefe, et Müsje kom an dr Herd un et Vüjjelsche moht Wasser schleefe un dr Dösch decke.
De Brotwoosch trok also met Jott en dr Bösch, et Vüjjelsche stochden et Füür un et Müsje satz de Zupp op, wie immer wor et, nur met angerer Besetzung. Weil ävver nu dat Wööschje op sesch wahde leet, wohden die Zwei unräuhisch un et Vüjjelsche floch ens en Rischtung Bösch för nohzelure. Om halve Wäje soß nävver nem Ärmvoll Holz nen Hongk am Stroßerand un leckden sesch dr Bart. Op sing Frore wohd dann däm Vüjjelsche Bescheed: Die Woosch wor als Holzklau fassjesatz un hinjerisch wohde, dat heesch jefresse wohde. Wat solld et Vüjjelsche mache? Et lod sesch dä Püngel Holz op dr Puckel un floch heem. Die zwei woren bedröv, kreschen e Püsje un versprochen sesch, zesamme ze blieve.
Et Vüjjelsche deckden dr Dösch, de Muus rührden em Jemös un sprong dann am Eng en dr Pott, wie et dat beim Wööschje jesinn hadden, öm an et Esse jet Jeschmack ze krijje. Ävver se wor noch nit medden em Pott, do trok et ir alt et Fell vam Liev un et Läve us däm Balsch.
Wie et Vüjjelsche nu kom för Opzedrare, wor dr Koch nit mieh do, un et soot un reef – ävver nüx passierden. Höhstisch leef et eröm. Leef jäjen et Holz vürm Ovve, su dat et en et Füür feel un en riesijje Flamm schlooch bes an de Deck. Flögg mem Emmer an dr Brunne un Wasser jeschepp - Dobei kreesch et Vüjjelsche et Üvverjewisch un et moht älengesch versuffe – un su jingk et Märsche an et Eng. Un wat liere mir dodrus?
Angesch ess nit immer besser……………….