Andere Väter haben auch schöne.... Märchen

Wie dr Has un dr Ijel öm de Wett jeloofe sin

E Mährsche vam Ludwig Bechstein

Jonges, dä Verzäll höht sesch an wie jelore, stemmb ävver trotzdäm. Mingen Opa sähden jedesmol, wann hä dovan verzohl: „Wann et nit stemmbden, künnt mr et jo nit verzälle,“ un vam Opa han esch och dä Berisch.
An nem Sonndaachmorjen em Hervs, dr Boochweeß wor am Blöhe, et joldije Sönnsche blänkden am Himmel, et jingk wal och e bessje Wengk, de Vüjl trebellierden, de Bienscher woren em Feild ungerwäjes un de Lück leefen em pohschbeste Opzoch noh dr Huhmess – all woren se joot drop, un dr Ijel och. Dä stungk vür singem Denge, de Ärme verschränk, lurden en de Botanik un song sesch eent, schläht un räht, su wie dr Ijel Sunndaachmorjes sengk. Üvverm Senge däht hä sesch, sulang sing Frau sesch un de Blare am Rejele wör, künnt hä joot ens e bessje en et Feild loofe, lure, wat sing Steckröve maache. Die Steckröve stungen tireck an singem Denge, hä dit sesch un si Schmölzje dovan ernähre – drömswelle woren et äve sing Steckröve. Su leef hä dursch et Jadepöhzje in Rischtung Acker. Jrad wie hä an dr Eck op et Feild an lans de Schliehestrüsch kom, bejähnd ihm dr Has. Dä wor met de selve Jedanke ungerwäjes, ens noh singem Kappes lure. Dr Ijel jrößden fründlesch, ävver dä Has, dä sesch för jet Besseres heeld, jov dr Jroß nit zeröck, sondern jrielaachden: “Wer löht desch dann alt su fröh us dr Düür? Wo dehs de et hin?“ – „Spaziere!“ sähd dr Ijel. „Met ding Beenscher dits de besser jet angesch,“ hetzden dr Has. – Dat sohß. Alles kunnt dr Ijel verdrare, ävver sing Been wore si een un alles, wann se och e bessje scheef wore. – „Ming Been sin mindestens jenau esu joot wie de ding,“ – Dat stonk däm Has: „Dat köm ävver op nen Versök an.“ – „ Mir künne jo ens öm de Wett loofe, dann sühs de nur ming Hacke…“ - „Esch laach mesch kapott,“ bröllden dr Has, „ävver jeretz! Wat jilt de Wett?“ – „E Joldstöck un en Fläsch Schabau!“ – „Top,“ sähd dr Has, anjenomme, Opjestalld un dann wolle mr ens sinn…“ - „Höhsch, nit esu jiehhöhstesch,“ bremsden dr Ijel, „eesch jonn esch e Tässje Kaffe drenke un e Böttersche esse. En ner halve Stond benn esch hieh, un dann jeht et dröm.“
Dr Ijel jriemelden ungerwäjes för sesch: “Lange Been alleen dunt et nit. Un su vürnehm wie hä ess – blesche muss hä doch!“ Drheem sähd hä singer Frau: „Dunn desch an, du muss‘ met erus op dr Acker.“ – „Wat jütt et om Acker?“ - „En Wett mem Has, mir renne öm de Wett un am Eng krieje mir e Joldstöck un en Fläsch Schabau.“ – „Jong, bess du jeck? Jäjen dä Has öm de Wett renne – su jet Beklopptes.“ – „Drömswelle salls du jo dobei sin. Loß mesch nur jewähde. Mach vüran, dunn desch an un kumm…“ Sie hoot ungerwäjes et Knöttere nit op, bes hä ihr singe Plan explezierden: „Also do vüren op däm Feild wöhd jeloofe, Dä Has lööf en eener Fuur un esch en där donäver. Henge fähn ess dr Start un jeloofe wöhd hieh erunger. Alles, wat van dir verlangk wöhd: Du wahdts hieh op dr Has, un wann hä koot vür dir ess, dann röfs de laut „Wo blie‘s du dann?“
Dodrüvver woren se am Feild anjekumme, dr Ijel stallt si Schätzje noch ens rischtisch enn un leef dann an dr Start, wo dr Konkerrent alt wahden. „Kann et lossjonn?“ wor dr Has siejessescher. – „Jewess dat!“ - Se stallden sesch zeräht. Dr Has zällden Eins – zwei – drei – un leef wie dr Bletz dr Acker erav, dr Ijel satz sesch en sing Fuur.
Wie dr Has nun en voller Karriär am Ziel ankom, reef de Frau Ijel ihm entjäje: „Wo blie’s du dann?“ Dat kunnd dr Has nit begriefe, hä meenden tatsäschlisch, dr Ijel selver stüngk do vür ihm, mr weeß jo, dat dr Ijel un sing Frau sesch zöm Verwähßele jlich sin. „Noch ens!“ reef dr Has, su eefach wolld hä sesch nit jeschlare jäve. Neu opjestallt, neu Kommando un hui! Wie dr Wengk leef hä retour, dä janze Acker erop, dat ihm de Ührscher öm dr Kopp flochen. De Frau Ijel blevv am Start setze. Bovven am Ziel wahden dr Ijel alt un reef ihm entjäje: „Wo blie’s du dann?“ – Dä Has kreesch et nit op de Reih, wat do avjingk. „Noch ens!“ verlangden hä, un dann noch ens…. Dreiunsibbzisch mol rannd dr Has dä Acker erop un erav, jedesmol reef ihm dr Ijel – oder sing Frau entjäje: „Wo blie’s du dann?“
Op dr vierunsibbzischste Tour blevv hä dann dut lijje. Dr Ijel nohm sesch et Joldstöck un dr Schabau, hollden sing Jemahlin us ihrer Fuur un zesamme leefen se heem un hatten Spass satt. Ziggdäm ess et kennem Has mieh enjefalle, jäjen dr Ijel öm de Wett ze loofe
Wat mir ävver dodrus liehre künnte: Mach desch nit löstesch üvver angerlücks kromme Been, och wann et dir en de Nas rähnt – un – beim Freie oppasse, dat mr sesch met eenem liiert, dä zo eenem pass – Wer nen Ijel ess, dä sall lure, dat si Schätzje och nen Ijel ess.